"Heriotza iragarri baten kronika"

Zenbait agintari hedabideetan atera dira esanez mendiak hil duela Alberto Sololuze behargina eta mendiaren errua izan dela haren heriotza, mendia bere kabuz eta kanpoko eraginik gabe erori balitz bezala. Baina nola izan daitezke hain sinesberak? Baieztapen horrek ez du ez buru ez hankarik, arrazoi batengatik: Alberto Sololuze behargina, Joanes artzainaren irudira, zeharo maiteminduta zegoen mendiaz. “Oso egina zegoen mendi-oihartzun guztietara. Mila aldiz entzun zituen urrutiko trumoiaren orroa, ekaitz haizearen durundia, egurgilearen aizkorakada, behorren irrintzia, mozoloaren oihua, basahuntz beldurtiaren zalaparta; abere-arranen dulun-duluna, ardien bee negartia, beleen garrasi latza, zozoaren txortxorra, txori kantari askoren txiotxo alaia, errekastoen pol-pola, zuhaitz hostoen pir-pir biguna, eltxo gogaikarrien zunburruntxoa... Bazekien non eta noiz jaiotzen ziren gibelurdinik gozoenak eta zein tokitan zeuden kamamila, belatxeta, karraskila eta beste horrelako belar mota osasungarriak. Bazekizkien baso guztietako laster bideak eta bost ordu bide inguruko harkaitz zulo eta aterpe denak”.

Ez, agintariok, Alberto Sololuze behargina ez du mendiak hil, gizakiaren diru-goseak baizik. Eta diru-gose horrek izen-abizenak ditu, kaleko aldarriek behin eta berriz aditzera ematen dutenez. Gertatutakoa, beraz, erraz irudika daiteke: abariziak batu ditu eraikuntzako enpresa-gizon eskrupulurik gabea eta sigla boteretsu bati lotutako politikari ustela, eta ederki ulertu dira. Zenbat eta diru gehiago, hainbat eta gutiziatsuago. Aseago, goseago. Oi, Toribio Etxebarriak burua altxatuko balu!

Agintea ondo erabiltzeak lasaitasuna sortzen omen du, ez bakarrik jendartean, baita agintariengan beraiengan ere. Ea ba…