Patxo Telleria, aktorea: “Musika ez da kulturaren apaingarri bat, ezinbesteko elementua da”
2018/02/16
09:38
eta kitto!
Kantatzen duen herri bat ez bada hiltzen, Euskal Herria bizi-bizirik dago. Euskaldunok musika bidaide izan dugu historian zehar, eta ibilbide horren ikuspuntu umoretsu eta ironikoa kontatuko digu Tartean Teatro konpainiak otsailaren 21ean 20:30ean Coliseoan ‘Ez dok hiru’ antzezlanean. Mikel Martinez eta Patxo Telleria aktoreekin barre algarak ziurtatuta daude.
-Euskal musikaren B aldea kontatuko diguzue antzezlanean?
Ikuskizunean erabiltzen ditugun kantak ezagunak dira, horien gainean umorea egiten dugulako. Umorea egiteko garrantzitsua da zertaz ari zaren jakitea. Beraz, ez dugu euskal musikaren B aldea kontatzen, ematen dugun ikuspuntua da B mailakoa.
-Euskal musikaren historian nondik norako bidea egin duzue?
Historia osoa jorratzen dugu, oso anbiziosoak gara zentzu horretan. Neolitikoan hasi eta ia gaur egunera arte. Ez gara iritsi gaur egungo belaunaldira, baina ez gaur egungo musika gutxiesten dugulako, baizik eta kantei memoria kolektiboan errotuta egotea eskatzen diegulako, eta horretarako denbora behar da. Kantek denboraren filtroa behar dute benetan gure egiteko. Euskal musikaren istorioa nola izan den hasieratik kontatzen dugu eta ezagutzen ez duguna asmatu egiten dugu, demaseko muturrarekin. Historia errepasatzen dugu, baina XX. mendean zentratzen gara, unerik oparoena izan delako.
-Euskal musikari omenaldia egiten diozue antzezlanean?
Fenomeno kultural batekin egunero elkarrekin bizitzen garenean ez gara konturatzen zenbateraino aberatsa den. Guk altxor bat daukagula azpimarratu nahi izan dugu, eta zaindu dezagun.
-Kritikarentzat tokia ere badago?
Nahi gabe eta horrelako gauza bati buruz luze hitz egiten duzunean, zure ikuspuntua azaleratzen da nola edo hala. Alde batetik, demaseko mirespena eta maitasuna diogu gure kulturari. Eta bestetik, apur bat ikonoklastak gara. Ez gaitezen zoratu. Gauzek garrantzia daukate, baina ez gehiago ez gutxiago, eta horregatik egiten dugu umorez. Batzuentzat gauza sakratuei buruz ezin daiteke umorerik egin. Gure kulturari, hizkuntzari eta gure ondareari buruz umorea egin daiteke, eta txantxetan hartu. Esango nuke jende gehienak gure buruaz barre egitea eta ikuspuntu ironikoa erabiltzea ontzat hartzen duela. Zentzu honetan gizarte modernoa garela esango nuke.
-Euskal gizartearentzat zenbateko garrantzia dauka musika propioa izateak?
Musika herrikoia kultura batek daukan altxorrik esanguratsuenetakoa eta ia beharrezkoena da. Edozein kulturari buruz hitz egitean berehala ateratzen da hizkuntza horretan egindako kantaren bat. Automatikoa da. Oso lotuta dago musika kultura bakoitzarekin, oso errotuta dago. Ez da apaingarri bat, ezinbesteko elementua da.
-Ia urtebete daramazue ikuskizunarekin. Oholtzatik begiratuta, nola pasatzen du jendeak?
Antzerki-mota ezberdin asko daude eta guk estilo asko jorratzen ditugu, ‘Ez dok hiru’ antzezlanarekin alderatuta proposamen arriskutsuagoak batzuetan, baina kasu honetan oso erraza da antzeztea eta badakigu publikoa hasieratik ikuskizunaren alde egongo dela. Musikak zeresan handia dauka fenomeno horretan eta jendeak oso gustora jasotzen du ikuskizuna, asko gozatzen du. Gainera, normalean antzerkian gertatzen ez den gauza bat gertatzen zaigu. Jende askok errepikatu egin du, behin baino gehiagotan etorri dira emanaldiak ikustera.
-Euskal musikaren B aldea kontatuko diguzue antzezlanean?
Ikuskizunean erabiltzen ditugun kantak ezagunak dira, horien gainean umorea egiten dugulako. Umorea egiteko garrantzitsua da zertaz ari zaren jakitea. Beraz, ez dugu euskal musikaren B aldea kontatzen, ematen dugun ikuspuntua da B mailakoa.
-Euskal musikaren historian nondik norako bidea egin duzue?
Historia osoa jorratzen dugu, oso anbiziosoak gara zentzu horretan. Neolitikoan hasi eta ia gaur egunera arte. Ez gara iritsi gaur egungo belaunaldira, baina ez gaur egungo musika gutxiesten dugulako, baizik eta kantei memoria kolektiboan errotuta egotea eskatzen diegulako, eta horretarako denbora behar da. Kantek denboraren filtroa behar dute benetan gure egiteko. Euskal musikaren istorioa nola izan den hasieratik kontatzen dugu eta ezagutzen ez duguna asmatu egiten dugu, demaseko muturrarekin. Historia errepasatzen dugu, baina XX. mendean zentratzen gara, unerik oparoena izan delako.
-Euskal musikari omenaldia egiten diozue antzezlanean?
Fenomeno kultural batekin egunero elkarrekin bizitzen garenean ez gara konturatzen zenbateraino aberatsa den. Guk altxor bat daukagula azpimarratu nahi izan dugu, eta zaindu dezagun.
-Kritikarentzat tokia ere badago?
Nahi gabe eta horrelako gauza bati buruz luze hitz egiten duzunean, zure ikuspuntua azaleratzen da nola edo hala. Alde batetik, demaseko mirespena eta maitasuna diogu gure kulturari. Eta bestetik, apur bat ikonoklastak gara. Ez gaitezen zoratu. Gauzek garrantzia daukate, baina ez gehiago ez gutxiago, eta horregatik egiten dugu umorez. Batzuentzat gauza sakratuei buruz ezin daiteke umorerik egin. Gure kulturari, hizkuntzari eta gure ondareari buruz umorea egin daiteke, eta txantxetan hartu. Esango nuke jende gehienak gure buruaz barre egitea eta ikuspuntu ironikoa erabiltzea ontzat hartzen duela. Zentzu honetan gizarte modernoa garela esango nuke.
-Euskal gizartearentzat zenbateko garrantzia dauka musika propioa izateak?
Musika herrikoia kultura batek daukan altxorrik esanguratsuenetakoa eta ia beharrezkoena da. Edozein kulturari buruz hitz egitean berehala ateratzen da hizkuntza horretan egindako kantaren bat. Automatikoa da. Oso lotuta dago musika kultura bakoitzarekin, oso errotuta dago. Ez da apaingarri bat, ezinbesteko elementua da.
-Ia urtebete daramazue ikuskizunarekin. Oholtzatik begiratuta, nola pasatzen du jendeak?
Antzerki-mota ezberdin asko daude eta guk estilo asko jorratzen ditugu, ‘Ez dok hiru’ antzezlanarekin alderatuta proposamen arriskutsuagoak batzuetan, baina kasu honetan oso erraza da antzeztea eta badakigu publikoa hasieratik ikuskizunaren alde egongo dela. Musikak zeresan handia dauka fenomeno horretan eta jendeak oso gustora jasotzen du ikuskizuna, asko gozatzen du. Gainera, normalean antzerkian gertatzen ez den gauza bat gertatzen zaigu. Jende askok errepikatu egin du, behin baino gehiagotan etorri dira emanaldiak ikustera.
-Euskal musikaren B aldea kontatuko diguzue antzezlanean?
Ikuskizunean erabiltzen ditugun kantak ezagunak dira, horien gainean umorea egiten dugulako. Umorea egiteko garrantzitsua da zertaz ari zaren jakitea. Beraz, ez dugu euskal musikaren B aldea kontatzen, ematen dugun ikuspuntua da B mailakoa.
-Euskal musikaren historian nondik norako bidea egin duzue?
Historia osoa jorratzen dugu, oso anbiziosoak gara zentzu horretan. Neolitikoan hasi eta ia gaur egunera arte. Ez gara iritsi gaur egungo belaunaldira, baina ez gaur egungo musika gutxiesten dugulako, baizik eta kantei memoria kolektiboan errotuta egotea eskatzen diegulako, eta horretarako denbora behar da. Kantek denboraren filtroa behar dute benetan gure egiteko. Euskal musikaren istorioa nola izan den hasieratik kontatzen dugu eta ezagutzen ez duguna asmatu egiten dugu, demaseko muturrarekin. Historia errepasatzen dugu, baina XX. mendean zentratzen gara, unerik oparoena izan delako.
-Euskal musikari omenaldia egiten diozue antzezlanean?
Fenomeno kultural batekin egunero elkarrekin bizitzen garenean ez gara konturatzen zenbateraino aberatsa den. Guk altxor bat daukagula azpimarratu nahi izan dugu, eta zaindu dezagun.
-Kritikarentzat tokia ere badago?
Nahi gabe eta horrelako gauza bati buruz luze hitz egiten duzunean, zure ikuspuntua azaleratzen da nola edo hala. Alde batetik, demaseko mirespena eta maitasuna diogu gure kulturari. Eta bestetik, apur bat ikonoklastak gara. Ez gaitezen zoratu. Gauzek garrantzia daukate, baina ez gehiago ez gutxiago, eta horregatik egiten dugu umorez. Batzuentzat gauza sakratuei buruz ezin daiteke umorerik egin. Gure kulturari, hizkuntzari eta gure ondareari buruz umorea egin daiteke, eta txantxetan hartu. Esango nuke jende gehienak gure buruaz barre egitea eta ikuspuntu ironikoa erabiltzea ontzat hartzen duela. Zentzu honetan gizarte modernoa garela esango nuke.
-Euskal gizartearentzat zenbateko garrantzia dauka musika propioa izateak?
Musika herrikoia kultura batek daukan altxorrik esanguratsuenetakoa eta ia beharrezkoena da. Edozein kulturari buruz hitz egitean berehala ateratzen da hizkuntza horretan egindako kantaren bat. Automatikoa da. Oso lotuta dago musika kultura bakoitzarekin, oso errotuta dago. Ez da apaingarri bat, ezinbesteko elementua da.
-Ia urtebete daramazue ikuskizunarekin. Oholtzatik begiratuta, nola pasatzen du jendeak?
Antzerki-mota ezberdin asko daude eta guk estilo asko jorratzen ditugu, ‘Ez dok hiru’ antzezlanarekin alderatuta proposamen arriskutsuagoak batzuetan, baina kasu honetan oso erraza da antzeztea eta badakigu publikoa hasieratik ikuskizunaren alde egongo dela. Musikak zeresan handia dauka fenomeno horretan eta jendeak oso gustora jasotzen du ikuskizuna, asko gozatzen du. Gainera, normalean antzerkian gertatzen ez den gauza bat gertatzen zaigu. Jende askok errepikatu egin du, behin baino gehiagotan etorri dira emanaldiak ikustera.
-Euskal musikaren B aldea kontatuko diguzue antzezlanean?
Ikuskizunean erabiltzen ditugun kantak ezagunak dira, horien gainean umorea egiten dugulako. Umorea egiteko garrantzitsua da zertaz ari zaren jakitea. Beraz, ez dugu euskal musikaren B aldea kontatzen, ematen dugun ikuspuntua da B mailakoa.
-Euskal musikaren historian nondik norako bidea egin duzue?
Historia osoa jorratzen dugu, oso anbiziosoak gara zentzu horretan. Neolitikoan hasi eta ia gaur egunera arte. Ez gara iritsi gaur egungo belaunaldira, baina ez gaur egungo musika gutxiesten dugulako, baizik eta kantei memoria kolektiboan errotuta egotea eskatzen diegulako, eta horretarako denbora behar da. Kantek denboraren filtroa behar dute benetan gure egiteko. Euskal musikaren istorioa nola izan den hasieratik kontatzen dugu eta ezagutzen ez duguna asmatu egiten dugu, demaseko muturrarekin. Historia errepasatzen dugu, baina XX. mendean zentratzen gara, unerik oparoena izan delako.
-Euskal musikari omenaldia egiten diozue antzezlanean?
Fenomeno kultural batekin egunero elkarrekin bizitzen garenean ez gara konturatzen zenbateraino aberatsa den. Guk altxor bat daukagula azpimarratu nahi izan dugu, eta zaindu dezagun.
-Kritikarentzat tokia ere badago?
Nahi gabe eta horrelako gauza bati buruz luze hitz egiten duzunean, zure ikuspuntua azaleratzen da nola edo hala. Alde batetik, demaseko mirespena eta maitasuna diogu gure kulturari. Eta bestetik, apur bat ikonoklastak gara. Ez gaitezen zoratu. Gauzek garrantzia daukate, baina ez gehiago ez gutxiago, eta horregatik egiten dugu umorez. Batzuentzat gauza sakratuei buruz ezin daiteke umorerik egin. Gure kulturari, hizkuntzari eta gure ondareari buruz umorea egin daiteke, eta txantxetan hartu. Esango nuke jende gehienak gure buruaz barre egitea eta ikuspuntu ironikoa erabiltzea ontzat hartzen duela. Zentzu honetan gizarte modernoa garela esango nuke.
-Euskal gizartearentzat zenbateko garrantzia dauka musika propioa izateak?
Musika herrikoia kultura batek daukan altxorrik esanguratsuenetakoa eta ia beharrezkoena da. Edozein kulturari buruz hitz egitean berehala ateratzen da hizkuntza horretan egindako kantaren bat. Automatikoa da. Oso lotuta dago musika kultura bakoitzarekin, oso errotuta dago. Ez da apaingarri bat, ezinbesteko elementua da.
-Ia urtebete daramazue ikuskizunarekin. Oholtzatik begiratuta, nola pasatzen du jendeak?
Antzerki-mota ezberdin asko daude eta guk estilo asko jorratzen ditugu, ‘Ez dok hiru’ antzezlanarekin alderatuta proposamen arriskutsuagoak batzuetan, baina kasu honetan oso erraza da antzeztea eta badakigu publikoa hasieratik ikuskizunaren alde egongo dela. Musikak zeresan handia dauka fenomeno horretan eta jendeak oso gustora jasotzen du ikuskizuna, asko gozatzen du. Gainera, normalean antzerkian gertatzen ez den gauza bat gertatzen zaigu. Jende askok errepikatu egin du, behin baino gehiagotan etorri dira emanaldiak ikustera.
