Martha Fields: “Esperientzia zoragarria da nire musikaren ondarea europarrekin partekatzea”

Martha Fieldsek zabalduko du Musika Klubaren denboraldi berria. Domekan joko du, 19:00etan, Coliseon, eta country, folk, blue grass eta rock&roll ekarriko dizkigu. Txikitatik jaso du musikarekiko pasioa. Texas, Kalifornia, Oklahoma eta Appalachian hezia, AEB-ren barrenera bidaiatzen du bere musikak.

Nola deskribatuko zenuke Martha Fields Bandak orain arte egindako ibilbidea, bai musikalki eta pertsonalki?

Txikitan hasi nintzen jolasean eta kantuan, amarekin eta beste senide batzuekin. Nerabe nintzela hasi nintzen abestiak egiten. Texasen, Kalifornian, Oklahoman eta Appalachian jokatu nuen eta duela 12 bat urte Frantzian udako jaialdi batzuk jokatzera gonbidatu ninduten. Gauzak aurrera joan ahala, Europan gero eta denbora gehiago pasatzen hasi nintzen. Beraz, orain, urtearen zati bat Frantzian bizi naiz. Azken hamar urteetan talde berarekin jo dut. Esperientzia zoragarria izan da nire kulturaren zati hau eta nire musikaren ondarea Europa osoko ikusleekin partekatzea.  Oso betegarria izan da, eta taldekideak anaiak bezalakoak dira orain. 'Frantziako Country Roads' izeneko azken diskoan horri buruzko abesti bat idatzi nuen.

Zure musikak countrya, folka eta amerikarra nahasten ditu. Nola definitzen duzu zure ahotsa zure hitzekin?

Nire soinua ‘ni’ naiz. Hau da, niri gustatzen zaidana. Folk musikarekin, bluegrassarekin, gospelarekin hezi ninduten, eta noski, rock'n'rollaren eta bluesaren eragina ere izan nuen. Errepertorio gehiena idazten dut eta abestiak oso pertsonalak dira niretzat, nire bizipenetatik edo familiaren bizipenetatik. Genero anitz jotzea gustatzen zait eta orain nolabait americana kategorian jarria da, baina beti kokatu izan naute estilo horietan.

Zeintzuk izan ziren zure eragin musikal handienak hasi zinenean? Denborarekin aldatu egin dira?

Noski, hasieran nire familia zen. Nire osaba-izeba handietako bat Nashvilleko country blues/boogie lehen sortzaileetako bat izan zen 1940/50eko hamarkadan. Eragin handia izan zuen nigan, eta abesti bat idatzi diot azken diskoan (Bramble Bridge). Nire lehen oroitzapena amaren magalean abestea izan zen, eta gaztaroaren zati handi bat harekin jolasean pasatu nuen. Honky tonk eta country musika zahar asko entzuten nuen (Hank Williams eta abar), baina baita Patsy Cline, Loretta Lynn, Willie Nelson, Johnny Cash, Ray Charles eta geroago Linda Rondstadt, The Eagles & Emmylou Harris ere nerabe nintzela. Orain, Rosanne Cash, Lucinda Williams, Keb Mo eta Red Dirt musika entzuteko joera handiagoa dut.

Bakarkako lanarekin alderatuta, zer da taldean aritzetik gehien gustatzen zaizuna?

Asko gustatzen zait taldean lan egitea... Batzuetan errazagoa da, noski, bakarrik lan egitea. Bakarka idatzi eta konposatzen dut baina nahiago dut taldean antzeztu. Mutil hauek benetan lagun diezadakete abesti hauei bizia ematen eta noski, oso ondo pasatzen dugu elkarrekin errepidean eta eszenatokian ere bai.

Europan sarritan aritu izan zara. Zerk erakartzen zaitu hemen hainbestetan jokatzeak?

Nahiko harrituta geratu nintzen Europara etortzen hasi nintzenean musika horrek hain harrera ona izan zuela hemen. Ikusleak, aretoak eta Europan zehar bidaiatzea maite ditut gure ikuskizunetarako. Hainbeste zale, antolatzaile eta lagun zoragarri ezagutu ditut biran ibili naizenean... Americana eta country jaialdi mordoa dago eta baita americana musika ardatz duten klubak eta, beraz, nahiko lanpetuta mantentzen gara.

“Oso musikari emozionalak gara, eta gure helburua da ikusleekin emozio sorta oso bat partekatzea, eta ikusleek tarte atsegin bat izango dutelakoan gaude”

Aurretik Euskal Herrian jo izan duzu? Hala bada, zer oroitzapen duzu kontzertu haietatik?

Behin baino gehiagotan jo dut Donostian Club 44ean, eta ikusle horiek beti izan dira benetan zoragarriak. Jendeak benetan entzuten du eta kontzertuan parte hartzea ere asko gustatzen zaio. Nire musika-oroitzapen gogokoenetako batzuk Donostian jotako kontzertuenak dira, eta, jakina, izugarri gustatzen zaizkit eskualdea, haren historia, arkitektura, ingurune naturala eta janaria! Ez dakit inoiz jan izan dudan hobeto. Baionan ere jo dut eta berriz ere audientziak nahiko bereziak izan dira. Zorionez, bi tokietara itzultzeko eskatu didate.

Zerk bereizten ditu Europako ikusleak AEBetakoetatik, izatekotan?

Uste dut hemengo publikoa errespetutsuagoak dela, adeitsuagoa. Agian musika ezohikoagoa izan daitekeelako Europako audientzientzat baina, oro har, Europako publikoak benetan entzuten duela iruditu zait, eta, gainera, solastatu egin nahi dutela ikuskizunen ondoren.

Zer espero dezakete Eibarko ikusleek urriaren 12an egingo duzuen emanaldiaz?

Bidaia musikal bat egingo dugu musika amerikarraren espektroan zehar. Europako musikari finenetakoak ditut dobroan, banjoan, gitarran, biolinan eta abarretan. Oso musikari emozionalak gara, eta gure helburua da ikusleekin emozio sorta oso bat partekatzea, eta ikusleek tarte atsegin bat izango dutelakoan gaude. Lagun berriak egiteko gogoz nago, eta espero dut ikuskizunaren eta solasaldiaren ondoren ni ikustera etortzea.

Non aurkitu ohi duzu inspirazioa zure abestiak idazteko?

Nire abesti gehienak nire edo nire familiaren esperientziakoak dira, baina abesti politiko batzuk ere idazten ditut, Woody Guthrieren ildotik.

“Niretzat gauzak ez dira errazak, politikoki, momentu honetan. Egia esan, Amerikaren etorkizunak kezkatzen nau, eta hori nire abesti batzuetan partekatzen dut”

Nola eragiten du Texasko bizitzak gaur egun zure musikan, baita nazioartean biran ari zaren bitartean ere?

Jakina, Texas nirekin eramango dut leku guztietara, baina espero dut AEBetako kulturaren alderik onenetako bat partekatzea: musika. Niretzat gauzak ez dira errazak, politikoki, momentu honetan. Egia esan, Amerikaren etorkizunak kezkatzen nau, eta hori nire abesti batzuetan partekatzen dut (Heads South, Bad Boy, Let the Phoenix Rise, eta abar).

Zure abestietatik zein iruditzen zaizu esanguratsuena zuzenean jotzeko, eta zergatik?

Galdera zaila da hori, beti saiatzen naiz nire abestiak emozio handiz interpretatzen. Momentuan sentitzen ari naizenaren arabera aukeratuko dut nire setlist-a. Eta entzuleak irakurtzen ere saiatzen naiz, kantuak aldatu behar ditudan zehazteko. Une batzuetan, abesti batzuk oso zailak dira emozionalki interpretatzeko. Agian gertuegi sentitzen ditut batzuetan. Amaren aldeko amonarentzat abesti bat idatzi nuen azken diskoan (Irene's Mountain Railway) eta antzezten dugunean ia nire familia 300 urte baino gehiagoz bizi izan den mendira itzultzen naizela sentitzen dut.

Musika berria prestatzen edo proiektu berriak diseinatzen ari zara orain?

Beti ari naiz kantu berriak idazten, eta espero dut disko berri bat prest izatea nexy urterako. Bestalde, Estatu Batuetako musika herrikoiaren jatorria aztertzen duen antzerki proiektu batean ere ari naiz lanean.

Aurrera begira, zein helburu edo amets lortu nahi dituzue oraindik talde gisa?

Oraindik Europa osoan jokatzen jarraitu nahi dut, eta Espainia osoan jokatzea gustatuko litzaidake. Datorren urtean, berriz ere Madrilen, Zaragozan eta Donostian jokatzeko asmoa daukat. Datorren udan estreinakoz ariko naiz Alemanian, eta Eskandinavian eta Irlandan jokatu nahiko nuke. Urteko hamar disko onenen artean 4 disko iritsi zaizkigu EuroAmericana Chartsera eta hurrengo diskoan hori lortzea espero dugu baina gure helburu nagusia beti da gure publikoarekin momentu berezi bat izatea. Ez dago niretzat sentsazio hoberik benetan ikusleak ukitu ditugula jakitea baino.

Edozein artistarekin kolaboratzeko aukera izango bazenu, iraganekoa edo oraingoa, nor izango litzateke eta zergatik?

Hori galdera zaila da, uste dut ehun urte edo atzera egin nahiko nukeela eta nire arbasoekin jolastu ahal izatea, beraientzat garrantzitsuak ziren abestiak entzutea eta nire abestiak beraiekin ere partekatzea. Badakit jotzen dudan bakoitzean beraiekin eramaten ditudala baina gustatuko litzaidake arratsalde batean grabazio bat izatea gu abestiak familia suaren inguruan partekatzen. Badakit musika haien bizitzako odola zela niretzat den bezalakoa.